EN | EL | FR | DE | ES | NL | BU

Mama zong een wiegenliedje, deed het licht uit en verliet de kamer. was nu helemaal alleen — of althans, dat dacht mama. Want was niet alleen. Paco de pinguïn was er ook.

Paco zat dichtbij en neuriede zachtjes een liedje.

"Wat een lief liedje," zei .
"Het is speciaal," zei Paco. "Mijn mama zingt het voor mij. Ze kan me herkennen tussen duizenden pinguïns."
"Ik herken het liedje van mijn mama ook! Hoe kan dat?"
"Liedjes vol liefde zijn speciaal," zei Paco, "net als jij."
"Ben ik ook speciaal?" vroeg , met een kleine fonkeling in de ogen.
"Ja, dat ben je," zei Paco zachtjes.
"Unieke ogen, een unieke neus, mond, handen, voeten, een buikje dat niemand anders heeft, en een stem die helemaal van jou is. Je bent geweldig. En ik hou heel veel van je."

glimlachte en begon zachtjes mama’s wiegenliedje te neuriën. De oogleden werden langzaam zwaar, en Paco, die nog steeds dichtbij zat, viel ook in slaap.

Twee ademhalingen, twee hartjes... en één zacht liedje dat hen samen naar dromenland bracht.