EN | EL | FR | DE | ES | NL | BU

Η μαμά τραγούδησε ένα νανούρισμα, έκλεισε το φως και βγήκε από το δωμάτιο. έμεινε τώρα ολομόναχος — ή τουλάχιστον, αυτό νόμιζε η μαμά. Γιατί δεν ήταν μόνος. Ο Πάκο, ο πιγκουίνος, ήταν κι αυτός εκεί.

Ο Πάκο κάθισε κοντά, τραγουδώντας απαλά ένα τραγουδάκι.

«Τι γλυκό τραγούδι,» είπε .
«Είναι ξεχωριστό,» είπε ο Πάκο.
«Η μαμά μου το τραγουδάει σε μένα. Μπορεί να με ξεχωρίσει ανάμεσα σε χιλιάδες πιγκουίνους.»
«Κι εγώ μπορώ να αναγνωρίσω το τραγούδι της μαμάς μου! Πώς γίνεται αυτό;»
«Τα τραγούδια της αγάπης είναι ξεχωριστά,» είπε ο Πάκο, «όπως κι εσύ.»
«Είμαι κι εγώ ξεχωριστός;» ρώτησε , με μια μικρή λάμψη στα μάτια.
«Ναι, είσαι,» είπε ο Πάκο απαλά. «Μοναδικά ματάκια, μοναδική μυτούλα, στόμα, χεράκια, ποδαράκια, μια κοιλίτσα που δεν μοιάζει με καμία άλλη, και μια φωνή που δεν έχει κανένας άλλος. Είσαι υπέροχος. Και σε αγαπώ πάρα πολύ.»

χαμογέλασε και άρχισε να σιγομουρμουρίζει το νανούρισμα της μαμάς. Τα βλέφαρα βάραιναν σιγά σιγά, και ο Πάκο, που καθόταν ακόμα εκεί κοντά, αποκοιμήθηκε κι εκείνος.

Δύο ανάσες, δύο καρδιές... κι ένα απαλό τραγούδι που τους ταξίδεψε και τους δυο στη χώρα των ονείρων.