EN | EL | FR | DE | ES | NL | BU

's Avonds was bang voor het donker. Elke avond, zodra het licht uitging, leek alles te verdwijnen: het speelgoed, de kleuren, de geluiden… zelfs het stemmetje vanbinnen.

Dus kroop in haar slaapzak en kneep haar oogjes stevig dicht.

Tot op een nacht, in de stilte, er een zacht plop klonk. Het was Popi — het kleine pinguïnmeisje met ogen zo warm als een knuffel.

“Wil je dat ik je het geheim van het donker laat zien?” fluisterde Popi.

aarzelde. “Ik… ik ben bang.” “Houd mijn vin vast,” zei Popi zacht. “Je zult niets zien… maar je zult voelen.”

Op het moment dat Popi’s vin aanraakte, veranderde alles. Terwijl ze samen in de duisternis dreven, voelde haar lichaam licht aan — als een zacht wolkje.

Er was niets te zien… maar de vogeltjes zongen zacht, alsof ze dichtbij waren. Er was niets te zien… maar de nachtbloemen verspreidden hun geheime geur — iets dat je overdag nooit ruikt. Er was niets te zien… maar er was de warme greep van een vin en een zachte knuffel die haar van alle kanten omhulde.

“Weet je waarom alles nu duidelijker voelt?” fluisterde Popi.
“Omdat als we niet kunnen zien… we meer horen, ruiken en voelen,” zei  .
“Precies,” zei Popi. “Daarom bestaat het donker — om ons tot rust te brengen en ons te herinneren wat echt belangrijk is.”

glimlachte. De angst was verdwenen.

Knus tegen Popi aan, viel in slaap… in een wereld die je niet hoeft te zien om lief te hebben.