EN | EL | FR | DE | ES | NL | BU

Απόψε, απλώς δεν μπορούσε να χαλαρώσει για να κοιμηθεί. Στη συναυλία του θερινού σχολείου, θα έπρεπε να σταθεί και να τραγουδήσει μόνη μπροστά σε όλους. Αλλά ξαφνικά… τα λόγια χάθηκαν! Όσες φορές κι αν τα ψιθύρισε σιγανά, οι στίχοι γλιστρούσαν μακριά σαν μικρές σαπουνόφουσκες που πετούν στον αέρα.

Τυλιγμένη σε έναν ροζ, απαλό υπνόσακο, η ζεστασιά την αγκάλιασε σαν χάδι. Και τότε… ακούστηκε ένα απαλό φτερούγισμα. Ήταν η Πόπη, το μικρό πιγκουινάκι!

«Δεν μπορώ να τραγουδήσω αύριο», είπε .
«Ξέρω πού πάνε τα ξεχασμένα λόγια — και πώς να τα φέρω πίσω», είπε η Πόπη με ένα γλυκό χαμόγελο.

Τα μικρά ποδαράκια μεταμορφώθηκαν σε φτερούγες, και ένα γλυκό, ζεστό συναίσθημα τύλιξε τα πάντα. Τώρα  ήταν κι εκείνη πιγκουίνος.

Περπάτησαν δίπλα δίπλα πάνω σε μια χιονισμένη πλαγιά φτιαγμένη από νότες. Η Πόπη άρχισε να τραγουδά απαλά, και  την ακολούθησε. Λίγο λίγο, κάθε λέξη επέστρεφε.

«Κι αν τα ξεχάσω ξανά αύριο;» ρώτησε  .
«Δεν πειράζει», είπε η Πόπη. «Θα τραγουδήσεις με τη φωνή σου… και η καρδιά σου θα τα θυμηθεί.»

  χαμογέλασε, κουλουριάστηκε κοντά στην Πόπη και αποκοιμήθηκε μέσα στη μελωδία.

Και το πιο υπέροχο απ’ όλα; Το τραγούδι που είχε ξεχαστεί… τραγουδήθηκε τέλεια μέσα στο όνειρο.